Zo is het leven

Het is maandagochtend. Ik geniet nog na van een heerlijk weekend samen met m'n jongste zoon en z'n vriendin. Twee nachtjes kamperen midden op de Veluwe. Terwijl ik wakker lig te worden, hoor ik mijn naam. Nic het gaat niet goed met bink. Ik ren naar beneden en zie een droevig hoopje op het gras. Dit is niet goed.

Maar wat nu? Ik bel mijn zusje. Altijd fijn even zo'n luisterend oor. Gewoon een dierenarts bellen zegt ze. Ik zoek op internet naar een dierenarts die al open is. Ik twijfel of ik kan bellen maar een warme tekst op de website trekt mij over de streep. Een lieve stem aan de andere kant van de telefoon. We kunnen langskomen.

Wat een warm welkom en wat is ze lief voor Bink. De vermoedelijke diagnose is snel gesteld…een tumor in zijn milt. Ze neemt alle tijd voor onze vragen en neemt twijfels weg. Met een dubbel gevoel gaan we naar huis…met Bink.

Thuis nog even flink knuffelen. De jongste komt in zijn pauze naar huis voor een dikke kus. Tot straks maatje…komt goed.

Het is half 2. Met een brok in onze keel en tranen in onze ogen laten we je achter. Met een dikke knuffel en een "tot zo".

Ik probeer te werken en mijn gedachten te verzetten maar wat duurt wachten toch lang. Ook al is ieder kwartier dat ze niet bellen in dit geval beter.

Waar gedachtes eerst nog alle kanten opvlogen, voel ik ineens een rust over mezelf heen dalen. Voor mij een teken…het komt goed.

Om kwart over 4…het verlossende telefoontje. De operatie is geslaagd. We kunnen hem vanavond ophalen.

Kwart over 8…voorzichtig kwispelend komt hij aangelopen. Zo blij dat je er nog bent. Al 11 jaar onze grote vriend.

Ik kijk terug op de dag. Moe en ook dankbaar

Dit is het leven. Zo geniet je van heerlijke momenten en lijkt alles voorspoedig te gaan. En zo staat je leven ineens flink op z'n kop en maak je je enorm zorgen.

Tegelijkertijd is het ook mooi en bijzonder hoe we bij deze lieve dierenarts terecht kwamen, die wist wat ze deed. Dit was geen toeval. Dit heeft echt zo moeten zijn.